Жарма ауданының ашылмаған сырлары

Мамажайдың орта жасқа келгенде бір қыз бала көреді. Қыз баланың айрықша белгілері ол үш айға толғаннан кейін ерекше айқындала бастаған. Ел қыстаудан көшіп Шар өзенінің бойына келіп қонған кезі. Әкесі Мамажай біраз демалайын десе бесікте жатқан бала жылап, мазасын ала береді. Тербеткенге де уана қоймайды. Ыза болған Мамажай дауысын шығарып жағың қарыссын деп тербете бастаған екен.

Сол-ақ екен, жылап жатқан қыз жылағанын тоқтата қойып, анық сәби дауыспен: «Сенің жағың қарыссын, Мамажай» – деген екен дейді. Жалма-жан жылап жатқан қызының бетін ашып қараса, қыз кемсеңдеп әкесінің бетіне қарайды. Одан әрі бала мүлдем тіл қатпапты.

Осындай оқиғадан кейін әкесі кызын үшкіріп, бесікті отпен аластайды. Бұдан біршама уақыт өтеді. Бұл оқиға тағы қайталанады. Оқиғаны өзінен басқа ешкім білмейді, айтуға дәті бармайды. Ал қызы отыра бастағаннан бастап тілі шығып сөйлей бастайды.

Үш жасқа келгенде шешесінің атын атап, өзінің туған күні төбеде қызылды-жасылды не ілініп тұрғанын сұрайды. Шешесі ойлана келе кызы туатын күні алаша тоқуға иірген жіпті бояғаны есіне түседі. Қызының сұрап отырғаны сол екен.

Бес жасқа келгенде нақышына келтіріп Құранның ортасын ашып қойып нақышына келтіріп оқып отырған қызын көргенде әкесі мүлдем қорқып жамандыққа жориды. Бақсы-балгерлерді шақырып кітап ашқызып, құмалақ салдырып тексертеді. Баланың денсаулығы жақсы, ақылы есі дұрыс дейді.

Әулие қызды көремін деген маңайдағы елдің адамдары Мамажайдың есігін босатпайтын болды.

Шынымен де қыз өсе келе сол өңірде не болатынын, қай жерде кім ауырып жатқанын, оның емі неден екенін айтып отыратын болыпты. Бірақ қыз жастайынан көз тиіп қайтыс болады.

Өзім де Семей қаласына жол жүріп бара жатып көріп таң қалдым. Шынында да біз білмейтін Жарманың беймәлім жерлері көп екен.

“Қыз бейіті” Суықбұлаққа жеті шақырым қалғанда тас жолдың батыс жағында Шар өзенінің бойында тұр. Зираты жаңартылған. Ары бері өткен жолаушылар әдейі тоқтап ақтық байлап, құран бағыштайды.